Mijn naam is Gideon en dit is mijn verhaal. Ons verhaal begint eigenlijk al in 1995, toen ik zes jaar oud was en naar groep 3 ging op een school in Haarlem.
Al snel ontdekten mijn ouders en leraren dat ik moeite had met lezen, rekenen en later ook met grammatica. De docenten zeiden dat ik geen hoogvlieger zou worden. In die tijd was er weinig bekend over dyslexie, dus kreeg ik extra hulp op school. Soms ging het beter en stopte de hulp, maar al gauw bleek dat ik zonder die hulp weer vastliep.
Deze situatie bleef bestaan tot groep 8, waar ik heel slecht scoorde op spelling en zakte naar het niveau van groep 4. Gelukkig geloofde mijn juf uit groep 8 in mijn potentieel, ook al wist niemand precies hoe ze me konden helpen. Uiteindelijk mocht ik naar een vmbo-havoklas.
Toen ik naar de middelbare school ging, raakte ik gefrustreerd. Ik had het gevoel dat ik meer kon, maar het leren kostte me veel tijd en ik plande niet effectief. Mijn concentratie was er wel, maar het ging allemaal niet soepel. Was ik dan dom?
Zo voelde ik me toen ik van havo naar mavo moest overstappen.
Na het brugklasjaar kwam ik in een vmbo-klas terecht waar ik de rust vond om hoge cijfers te halen. Ik begon om me heen te kijken hoe anderen leerden en ontdekte dat de methodes die docenten mij aanreikten, niet bij mij pasten. Ik vond mijn eigen leervormen en haalde zonder veel moeite mijn diploma.
Mijn vervolgopleiding was multimediavormgeving, een nieuwe en hippe opleiding destijds. Ik wilde leraar worden in het basis- of voortgezet onderwijs en dacht dat kennis van computers steeds belangrijker zou worden. Helaas viel de opleiding tegen vanwege de slechte kwaliteit van de lessen. Vier jaren gingen voorbij zonder dat ik leerde wat ik wilde.
Mijn gedachte in die tijd was: "Is dit alles wat een opleiding te bieden heeft?"
Na vele gesprekken met de opleidingsdirecteur en voormalig staatssecretaris Marja van Bijsterveldt, behaalde ik mijn diploma, al had het weinig waarde. De gesprekken leidden tot inspecties van de opleidingen en er kwam verandering. Dit gaf me de kans om verder te gaan.
Bij de opleiding Docent Biologie voelde ik me meer op mijn plek. Ik studeerde in deeltijd en gaf daarnaast huiswerkbegeleiding op middelbare scholen in Amsterdam en Hoofddorp.
Hier ontdekte ik mijn echte passie: leerlingen persoonlijk begeleiden. In plaats van drie of vier uur per week een klas van dertig leerlingen, kon ik nu drie uur per dag individuele aandacht geven. Mijn passie is om mensen te zien bloeien en excelleren, dus besloot ik mentor te worden. Toch vond ik dat de tijd en ruimte in het reguliere onderwijs niet voldoende waren. Daarom besloot ik te stoppen met mijn opleiding en begon ik in 2009 op negentienjarige leeftijd mijn eigen huiswerkbegeleiding in Haarlem.
Ik onderzocht waarom ik zelf zoveel moeite had gehad in het onderwijs en ontdekte verschillende leerstrategieën die voor elke leerling anders zijn. Het huidige onderwijs lijkt vaak niet gericht op de individuele behoeften van leerlingen. Docenten hebben vaak de beste intenties, maar de methodes zijn niet altijd afgestemd op wat een kind nodig heeft. Dat moest anders, vond ik. Ik heb van mijn pijn mijn passie kunnen maken.
Met deze visie groeiden we al snel. Al gauw kon ik mensen in dienst nemen om hulp te bieden aan de vele leerlingen die zich hadden aangemeld. We zijn uitgegroeid tot een instituut dat onderwijs heel persoonlijk maakt en aandacht heeft voor wat je kind uniek maakt.
Ik wil dat elk kind met plezier naar school gaat, zijn kwaliteiten ontdekt en zijn identiteit ontwikkelt en niet door dezelfde schoolellende hoeft als ik.
Met deze gedachte hebben we allerlei hulpmiddelen ontwikkeld en zijn we
Moeiteloos Leren gestart.
Leerlingen hoeven hierdoor niet te leren door schade en schande. Met deze tools maken we onderwijs toegankelijk en effectief voor iedereen.
